Blog

Separacja to stan, w którym dochodzi do rozkładu pożycia małżeńskiego i uchylona zostaje wspólność majątkowa. W praktyce małżeństwo przestaje istnieć, ale jednocześnie nie można zawrzeć nowego. Co się jednak dzieje, kiedy dzieci trafiają do jednego ze współmałżonków? Czy taki stan jest równoznaczny z koniecznością wypłacania alimentów? Owszem, ale nie zawsze. Orzeczenie obowiązku alimentacyjnego wydaje sąd w przypadku dzieci niepełnoletnich. Jeżeli dziecko jest w wieku ponad 18 lat nie ma znaczenia czy jest na utrzymaniu jednego z rodziców czy nie. Alimenty nie są wypłacane. W takim przypadku dziecko samodzielnie może dochodzić swoich praw na drodze sądowej, ponieważ sąd może orzec o konieczności wypłacania alimentów również na dziecko pełnoletnie, jeżeli istnieją do tego uzasadnione przesłanki.

Od czego zależy wysokość alimentów?

Alimenty dostosowane są do wysokości zarobków i określa się je na podstawie „usprawiedliwionych potrzeb” niepełnoletniej osoby. Są one wyliczane ze średnich kosztów wyżywienia, ubrania i wychowania, które należy w sądzie przedstawić, a także zasobności majątkowej obojga rodziców. Czasami kwoty alimentów mogą być naprawdę wysokie, ponieważ zgodnie z normami prawnymi dziecko ma prawo do życia na poziomie zbliżonym do życia opiekunów. Ale alimenty to nie tylko pieniądze. Można uznać, że czas poświęcony na wychowanie i opiekę nad dzieckiem, również spełnia wymogi obowiązku alimentacyjnego. Separacja to nie rozwód. Małżonkowie mają obowiązek wzajemnej pomocy zarówno pod względem finansowym, jak i zobowiązują się do wzajemnego wsparcia psychicznego podczas trwania separacji.

Jeżeli winę za separację ponosi jedna osoba, druga może wystąpić do sądu z wnioskiem o zarządzeniu alimentów od małżonka winnego również na rzecz strony poszkodowanej. W takiej sytuacji należy udowodnić, że rozkład pożycia znacząco wpływa na sytuację materialną jednej ze stron. W związku z tym sąd orzeka o konieczności zaspokojenia uzasadnionych roszczeń małżonka niewinnego.

Sprawa rozwodowa to zawsze doświadczenie mocno emocjonalne, które wiąże się z dużym obciążeniem psychicznym. Może to skutkować nieprzemyślanym postępowaniem, prowadzącym w krótkim rozrachunku do spektakularnego niepowodzenia na sali sądowej. Niestety, procesy sądowe są wysoce sformalizowane. Sprawia to, że warto dać szansę osobie, która na co dzień obracająca się w tym środowisku i wynająć adwokata reprezentującego i chroniącego nasze interesy.

Adwokat Kraków to nie tylko osoba zajmująca się formalnościami w sądzie. To także doskonały psycholog, który pozwoli bezboleśnie przejść przez rozwód. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby mianować adwokata naszym pełnoprawnym przedstawicielem w sądzie. Warto skorzystać z tego rozwiązania, jeżeli widok współmałżonka jest dla nas zbyt dużym obciążeniem emocjonalnym. W takiej sytuacji obecność strony ograniczy się tylko do jednej rozprawy, w trakcie której dochodzi do złożenia zeznań. W trakcie reszty postępowania adwokat ma za zadanie reprezentowania interesów klienta i dbania o pozytywny wynik sądowej rozprawy. Ponadto adwokat dopilnuje wszelkich terminów oraz złoży niezbędne dowody w odpowiednim czasie.

Reprezentowanie interesów strony

Usługi adwokackie cechuje wysoki profesjonalizm, dzięki czemu klienci są przeprowadzani przez postępowanie rozwodowe w sposób bezbolesny i bezstresowy, w poczuciu komfortu i bezpieczeństwa. Rolą adwokata jest niesienie pomocy. Może on odegrać nieopisaną rolę w życiu osoby rozwodzącej się, stanowiąc wsparcie na sali sądowej. Mimo że decyzja co do wynajęcia adwokata to sprawa indywidualna, nie ulega wątpliwości, że jego obecność może okazać się nieoceniona. Podczas rozwodu zapadają decyzje, które odciskają piętno na całe życie. Podział majątku, alimenty, przyznanie opieki nad dziećmi, to rzeczy, o które warto walczyć przy pomocy jak najsilniejszych środków.

Adwokat stanowi źródło informacji i jest w stanie wyjaśnić wszelkie wątpliwości pojawiające się w toku sprawy, a jeżeli druga strona korzysta z usług adwokata, rozsądnie jest wyrównać szanse, tak by wyrok z powodu niedopatrzeń nie został wydany na naszą niekorzyść.

Wniosek o ubezwłasnowolnienie można złożyć tylko w przypadku, jeżeli chodzi o dobro osoby chorej, niepełnosprawnej, starszej, czy chorej psychicznie, która nie jest w stanie zadbać o własne dobro, a nawet takiej, która nadużywa alkoholu czy narkotyków. Wniosek ten nigdy nie może być składany z powodu pragnienia uzyskania korzyści materialnych czy osobistych osób występujących do sądu z wnioskiem.

W Polsce przewidziane są dwie formy ubezwłasnowolnienia: całkowita i częściowa. Ubezwłasnowolnienie całkowite dotyczy przede wszystkim osób chorych psychicznie i upośledzonych niezdolnych do podejmowania czynności prawnych. Dotyczy osób pełnoletnich oraz niepełnoletnich po ukończeniu 13-tego roku życia. Sąd orzeka dla takiej osoby przedstawiciela ustawowego tzw. opiekuna, który może decydować o czynnościach prawnych osoby ubezwłasnowolnionej, oprócz sporządzania testamentu i zawarcia związku małżeńskiego. Jednocześnie decyzje podejmowane przez osobę chorą w świetle prawa nie są ważne, np. zawieranie umowy.

Inną formą ograniczenia praw jest ubezwłasnowolnienie częściowe. Orzeka się je w przypadkach takich samych jak przy ubezwłasnowolnieniu całkowitym (ale tylko dla osób pełnoletnich) i w sytuacji, gdy chora osoba potrzebuje pomocy w prowadzeniu swoich spraw, a nie ma podstaw do ubezwłasnowolnienia całkowitego. Orzeczenie o ubezwłasnowolnieniu nie jest wydawane na czas określony. Zależy od stanu osoby ubezwłasnowolnionej, jeżeli się polepsza, można zrezygnować z ubezwłasnowolnienia całkowitego na rzecz częściowego lub całkowicie je uchylić. A w przypadku pogorszenia zaostrzyć orzeczenie.

Kto może złożyć wniosek o ubezwłasnowolnienie?

Prawo do tego typu czynności ma krewny w linii prostej, małżonek lub przedstawiciel stawowy. Osoby z dalszego kręgu, mogą jedynie zgłosić do prokuratury wniosek z prośbą o wszczęcie takiego postępowania. Warto podkreślić, że osobie, która złożyła bezpodstawnie wniosek o ubezwłasnowolnienie, w celu czerpania własnych korzyści, grozi kara grzywny do 5 tys zł.

Krótki poradnik, co i na jakiej podstawie nam grozi.

Wyjaśnienie pojęcia peer to peer (P2P) – system, który służy do wymiany plików pomiędzy użytkownikami, którzy zainstalowali na komputerze stosowne oprogramowanie.
Pliki są pobierane z danych udostępnianych na twardym dysku innych użytkowników P2P. Stąd też film Drogówka, mógł zostać ściągnięty z Dysku Pani Gajek.

Udostępnianie plików poprzez P2P jest jego rozpowszechnianiem na gruncie obowiązującego porządku prawnego (po ściągnięciu pliku Drogówka przez p2p, następuje automatycznie jego udostępnienie) stąd też możliwa odpowiedzialność prawna, może mieć postać zarówno odpowiedzialności karnej, jak i cywilnej.

/źródło Wikipedia/

Odpowiedzialność cywilna

Podstawa prawna: Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U.2006.90.631) j.t.

Art. 79. 1. Uprawniony, którego autorskie prawa majątkowe zostały naruszone, może żądać od osoby, która naruszyła te prawa: (…)
3) naprawienia wyrządzonej szkody:
a) na zasadach ogólnych albo
b) poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej dwukrotności, a w przypadku gdy naruszenie jest zawinione – trzykrotności stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu;
4) wydania uzyskanych korzyści.
2. Niezależnie od roszczeń, określonych w ust. 1, uprawniony może się domagać:
1) jednokrotnego albo wielokrotnego ogłoszenia w prasie oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie lub podania do publicznej wiadomości części albo całości orzeczenia sądu wydanego w rozpatrywanej sprawie, w sposób i w zakresie określonym przez sąd; (…)
6. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku usuwania lub obchodzenia technicznych zabezpieczeń przed dostępem, zwielokrotnianiem lub rozpowszechnianiem utworu, jeżeli działania te mają na celu bezprawne korzystanie z utworu.
7. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku usuwania lub zmiany bez upoważnienia jakichkolwiek elektronicznych informacji na temat zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, a także świadomego rozpowszechniania utworów z bezprawnie usuniętymi lub zmodyfikowanymi takimi informacjami.

Art. 80. 1. Sąd (…), także przed wytoczeniem powództwa rozpoznaje, nie później niż w terminie 3 dni od dnia złożenia w sądzie, wniosek mającego w tym interes prawny:
1) o zabezpieczenie dowodów oraz o zabezpieczenie związanych z nimi roszczeń;
2) o zobowiązanie naruszającego autorskie prawa majątkowe do udzielenia informacji i udostępnienia określonej przez sąd dokumentacji mającej znaczenie dla roszczeń, o których mowa w art. 79 ust. 1;
3) o zobowiązanie innej niż naruszający osoby do udzielenia informacji, które mają znaczenie dla roszczeń, określonych w art. 79 ust. 1, o pochodzeniu, sieciach dystrybucji, ilości i cenie towarów lub usług naruszających autorskie prawa majątkowe, jeżeli: (…)
c) stwierdzono, że świadczy ona usługi wykorzystywane w działaniach naruszających autorskie prawa majątkowe, (…)
6. Do zabezpieczenia dowodów stosuje się odpowiednio art. 733, art. 742 i art. 744-746 Kodeksu postępowania cywilnego.

oraz Art. 363. § 1.  oraz  Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny.

Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

2. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Kwestią problematyczną jest przede wszystkim wysokość szkody, a przede wszystkim podstawa jej ustalenia. Większość doktryny podnosi, iż nie może być ona obliczana na podstawie ilości użytkowników, którzy pobrali plik z p2p ze względu na fakt, iż użytkownicy nie udostępniają całości, a jedynie część pliku (tak, jak w przypadku p2p), co uzasadnia pogląd doktryny, iż działanie takie nie stanowi rozpowszechniania.

Zgodnie z dominującą linią orzeczniczą udostępnienie części pliku nie oznacza udostępniania utworu.

Na podstawie postanowienia Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 07.02.2013 r. (sygn. akt I A Cz 114/13)- tamże m.in.:

„Z racji tego, iż w momencie pobierania pliku z Internetu przy pomocy programu peer to peer następuje jednoczesne udostępnienie (umożliwienie pobrania) tego pliku oraz własnych zasobów innym użytkownikom, działanie takie nie wpisuje się w ramy dozwolonego użytku osobistego, o którym mowa w art. 23 Pr.aut. (…). Trzeba jednak podkreślić, że z samej obecności plików (utworów) w zasobach użytkownika sieci typu peer to peer nie można wyprowadzać automatycznie wniosku, co do jego rozpowszechnienia (udostępnienia) w rozumieniu przepisów prawa autorskiego. Istnieje bowiem techniczna możliwość zablokowania przez użytkownika dostępu do zasobów na własnym dysku, która skutkuje tym, że w momencie samego ściągania plików przez system peer to peer dochodzi do jednoczesnego udostępnienia wyłącznie pakietów – fragmentów ściąganego utworu, niepozwalających na jego odtworzenie. Po wtóre udostępnienie zasobów użytkownika sieci peer to peer wymaga uruchomienia odpowiedniego programu komputerowego pozwalającego działać w tym systemie”.

Aby uznać udział jednostki w eksperymencie za zgodny z prawem musi ona świadomie wyrazić zgodę na zastosowanie wobec niej różnorakich oddziaływań.

Ze świadomą zgodą pacjenta na zastosowanie eksperymentalnych metod, nieodłącznie związany jest obowiązek eksperymentatora polegający na uprzednim poinformowaniu potencjalnego uczestnika o celach, sposobach i warunkach przeprowadzenia eksperymentu, spodziewanych korzyściach leczniczych lub poznawczych, ryzyku oraz o możliwości odstąpienia od udziału w eksperymencie w każdym jego stadium. Dodatkowo wymóg informacyjny rozciąga się na sytuacje, w których natychmiastowe przerwanie eksperymentu może spowodować niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia uczestnika.

Każdy, kto decyduje się na udział w badaniu o niepewnych wynikach i nieznanych, długofalowych skutkach, jest uprawniony do pełnej i rzetelnej informacji dotyczącej jego przewidywanego przebiegu oraz skutków, zwłaszcza bezpośrednio związanych z własnym zdrowiem i życiem. Eksperymentator ma zatem obowiązek przekazać pacjentowi swoją wiedzę nie tylko w sposób pełny, ale co najważniejsze zrozumiały. Każdy badany powinien być również traktowany sposób indywidualny tj. eksperymentator musi dostosować swój sposób mówienia oraz zakres przekazywanych informacji do jego zdolności poznawczych, a bardzo często również różnego rodzaju ograniczeń.

Bardzo ważne jest, aby pacjent postrzegał stosowane metody, jako działania eksperymentalne. Z udziałem w eksperymencie bardzo często związane jest  ryzyko wystąpienia u pacjenta tzw. therapeutic misconception. Termin TM po raz pierwszy pojawił się w literaturze w 1982 r., zaś jego autorem był Paul Appelbaum. Istotę zjawiska TM najpełniej oddaje stwierdzenie jego twórcy mówiące o błędnym przekonaniu potencjalnego uczestnika, że eksperyment medyczny jest jedną z form standardowej opieki medycznej, a jedynym jego celem jest poprawa zdrowia osób biorących w nim udział. Pacjent wyrażając zgodę na udział w eksperymencie, może postrzegać  eksperymentatora jako lekarza, zapominając o jego podwójnej roli. Na skutek tego zaczyna spostrzegać eksperyment, jako ofertę najnowszej terapii, która przynosi spektakularne efekty. W takich sytuacjach, ciężko jest zatem nazwać wyrażoną zgodę, zgodą świadoma.

Osoba, która podejmuje decyzje na gruncie kodeksu cywilnego nie jest chroniona przed negatywnymi następstwami powstałymi na etapie weryfikacji określonego pomysłu (tj. motywacji). Więcej

Krótki poradnik, co i na jakiej podstawie nam grozi.

Odpowiedzialność karna

Wyjaśnienie pojęcia peer to peer (P2P)-> system, który służy do wymiany plików pomiędzy użytkownikami, którzy zainstalowali na komputerze stosowne oprogramowanie.
Pliki są pobierane z danych udostępnianych na twardym dysku innych użytkowników P2P. Stąd też film Drogówka, mógł zostać ściągnięty z Dysku Pani Gajek.

Udostępnianie plików poprzez P2P jest jego rozpowszechnianiem na gruncie obowiązującego porządku prawnego (po ściągnięciu pliku Drogówka przez p2p, następuje automatycznie jego udostępnienie) stąd też możliwa odpowiedzialność prawna, może mieć postać zarówno odpowiedzialności karnej, jak i cywilnej.

/źródło Wikipedia/

Podstawa prawna: Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U.2006.90.631).

Art. 116. 1.

Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom rozpowszechnia cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.
4. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.)

oraz proceduralnie:

Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. 1997 nr 89 poz. 555)

art. 313

1. Jeżeli dane istniejące w chwili wszczęcia śledztwa lub zebrane w jego toku uzasadniają dostatecznie podejrzenie, że czyn popełniła określona osoba, sporządza się postanowienie o przedstawieniu zarzutów, ogłasza je niezwłocznie podejrzanemu i przesłuchuje się go, chyba że ogłoszenie postanowienia lub przesłuchanie podejrzanego nie jest możliwe z powodu jego ukrywania się lub nieobecności w kraju.

Kwestią problematyczną jest znamię dostatecznego podejrzenia, że czyn popełniła określona osoba. Można skutecznie bronić się od tego zarzutu wskazując, że czyn popełniło np. dziecko (osoba nieletnia, tj. poniżej 17 roku życia) lub też inna osoba trzecia (np. któryś z uczestników imprezy).

Inne wskazywane przez praktyków sposoby obrony to:

• kwestionowanie dowodów wskazujących na popełnienie czynu zabronionego-
  np. niezabezpieczony router.
• niska społeczna szkodliwość czynu (pozwalająca na umorzenie postępowania, ew. wydanie wyroku uniewinniającego)

W przypadku, jeśli jesteś podejrzanym w sprawie najkorzystniejszą opcją byłoby złożenie WNIOSKU O WARUNKOWE UMORZENIE POSTĘPOWANIA KARNEGO.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 sierpnia 2001 r. w sprawie organizacji i zakresu działania rodzinnych ośrodków diagnostyczno-konsultacyjnych, wskazane rozporządzenie nie może normować i znajdować zastosowania w sprawach innych, niż objęte ustawą z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich. Więcej